(25 augustus – 1 september 2018)
De Berggeit is een wijze vakantietraditie van mijn zondags wielerclubje Spaak en Spier. Ieder jaar wanen we ons berggeiten en genieten we een weekje van elkaar en van de bergen. Ik kijk er elk jaar opnieuw naar uit. Dit keer zal ik door omstandigheden De Berggeit wel iets anders beleven. Een nieuwe relatie en een nieuw huis maken dat Der Lokomotiv het dit jaar iets meer beredeneerd en spaarzamer zal moeten aanpakken. Zonder noemenswaardige training trek ik de bergen in, en zal ik puur op ervaring genieten van de adembenemende natuurpracht.
En het is genieten, wees daar maar zeker van, hier in de Dolomieten, voor mij misschien wel het mooiste bergmassief van Europa. Ik ben er nu voor de derde keer, maar wel pas de eerste keer mét gravelbike. We verblijven in Val di Fassa en met het supergezelschap rijden we onder andere de Sella Ronda (met de Passo Sella, Passo Gardena, Passo Campologo en Passo Pordoi), on en offroad, én het parcours van de Maratona dles Dolomites.
Met Jan Beton en Bram Banane geniet ik uitermate van de Sella Ronda: adembenemend mooi, maar veel zwaarder dan gedacht. Omdat we te laat vertrokken zijn, beslissen we iets over de helft, na de Passo Gardena, het offroad-parcours on road verder te zetten, kwestie van nog op tijd voor het diner te kunnen aanschuiven.
De dag daarop is er een concert, hoog in de bergen. Ik besluit er met Lukas en Jos heen te gaan. We moeten daarvoor een ontiegelijk steil, maar opnieuw adembenemend – letterlijk en figuurlijk – offroad-pad omhoogklauteren. Jammer genoeg slaat voor mij, in een korte, pittige afdaling, het nootlot toe. Ik val, zonder erg voor mezelf, maar wél voor mijn 3T Exploro: die landt verkeerd op een uitstekende rots die mijn achtervork verbrijzelt.
Gedaan met de pret! Pleister op de wonde: één mail en telefoontje later, regelt 3T een crash replacement. Om zeker te zijn dat de fiets van de crash genezen is tegen mijn vertrek naar de Kilimanjaro, besluit ik om er zelf heen te rijden met de auto. Ergens tussen Bergamo en Milaan, in de 3T-fabriek, heb ik een heel aangename ontmoeting met een van de 3T-ingenieurs. Nog geen 48 uur na de crash zit er een nieuw frame in mijn wagen. Rest mij de Exploro opnieuw in elkaar te puzzelen en dan ben ik klaar voor vertrek naar de Kilimanjaro!
