De materiaalkeuze
Ik heb eindelijk een fiets die brede banden aankan. Dat betekent dat ik nu voor het eerst kan strandracen! Dat kan helaas niet in België. Daar mag je enkel met MTB-stuur in het strand spelen. Op naar Nederland dus, voor de Brabant Beach Battle. Ik steek 650b-wielen, met WTB-gravelbanden van 47 mm. Die hebben een slickprofiel bovenaan en nopjes aan de zijkant. Schuiven de wielen weg in een bocht, dan heb ik nog wat extra grip. Het frame kan toch bredere banden aan? Uiteraard! Dat zou toch nog beter zijn voor dit parcours? Uiteraard. Maar een mens kan geen banden blijven kopen. Dus moeten deze me helpen. Ik zet de druk laag, zodat de banden zo breed mogelijk lopen en minder diep wegzakken in het strand.
De opdracht
Terwijl ik naar Nederland rijd, vraag ik me af wat ik eigenlijk in strandracen zoek. Strandparcours zijn slopend voor lijf en materiaal. Zand kruipt overal waar je het niet wil. En het geeft zoveel weerstand dat je er enkel op volle kracht doorklieven kan. Opdracht is een uur én een ronde extra te fietsen. Ik heb geen enkele verdere ambitie. Niet gedubbeld worden, is dus geen doel voor een eerste keer in de zandbak spelen. Uiteindelijk zal de eerste me twee keer dubbelen vandaag. De weergoden zijn me gelukkig (relatief) gunstig gezind. Het waait hard en regent lichtjes. Die wind is de helft van de tijd geen voordeel, maar zit op het lastigste stuk van de omloop vol in de rug. De regen zorgt ervoor dat het zand mooi aan elkaar klit. Dat maakt het technisch toch een stuk makkelijker.
Het parcours
Het parcours draait rondjes rond een vijver naast de E34, in de buurt van Eindhoven. Een echt strand is het dus niet, maar het parcours bestaat wel uit zand, op één kilometer bospad na. De organisatie heeft drie hindernissen voorzien. Geen balkjes, wel twee ‘wasborden’ (kleine heuveltjes kort na elkaar) en een hogere berg die je in twee trappen omhoog fietst en dan via een steile wand weer afdaalt. Verder zijn er nog een paar mooie, snelle bochten. Een aangenaam, afwisselend parcours. Ik bouw nog maar net uit rust op naar de Italy Divide 2018. Daarom heb ik zelfs niet de moeite genomen om de Lauf grit vork te verwisselen voor een vaste, vinniger vork. Achteraf gezien geen slechte keuze, want het natte zand was op de meeste plekken goed aangestampt. Het parcours is dus overwegend hard en in de remzones hobbelig.
Het wedstrijdverloop
Tijdens de eerste ronde ligt het zand nog los aan het eerste wasbord. Het is bovendien druk, waardoor we er te voet over moeten. De rest van de eerste ronde gaat vlot. Hoewel. Bij de hoge berg word ik gehinderd door een andere deelnemer en moet boven uitklikken. Omdat ik te snel wil doorgaan, ga ik de afdaling nog uitgeklikt in. Mijn gewicht zit fout verdeeld en ik eindig met een koprol in het zand. Toch groeit mijn zelfvertrouwen met elke ronde. De Exploro doet perfect wat ik vraag, we hebben best veel plezier samen. In de vierde ronde word ik helaas overmoedig. In een van de snelle bochten schuift mijn achterwiel weg. Ik krijg het niet meer gecorrigeerd en eindig weer in het zand. Maar… zand is zacht.
Het verdict
Ik wil meer, ondanks de valpartijen. Want soms is de weg van de meeste weerstand de leukste!