De voorbereiding
Mijn voorbereiding voor de cross was geestig, maar euh, niet optimaal. Spaak & Spier, mijn lokale wielerclub, organiseerde de Koers op Rollen. (Onze club versterken? Dat kan! Verzamelen elke zondag om 9:45 aan Frituur Meulestede. Frietenbakker Joeri spijst er de hongerigen na de rit met beste frieten van Muide-Meulestede – en ver daarbuiten). Vorig jaar wonnen wij, dit jaar was Robocylo de de sterkste. Maar met een tweede plek viel er nog genoeg te vieren. Dus toen deze Lokomotiv zijn goederentrein veilig had binnengeloodst, zakte hij in ’t laat af naar het feestje. Eerst om “de bonnekes te doen” en daarna de bonnekes opdrinken, in die volgorde gelukkig. Kortom: ’t werd gezellig laat.
Het parcours
Lekker vroeg uit de veren: het lukte me ondanks de Koers op Rollen moeiteloos. Voor geen geld ter wereld wilde ik Grinta’s Cyclocross for Life op het Cyclocrossparcours Ruddervoorde missen. Die organiseerde Grinta! ten voordele van Vélo Afrique. Een goeie conditie kweken voor het goede doel dus. Maar al ben ik fan, ik moet ook toegeven: bijzonder groot is mijn crosservaring niet. Nog niet. Want met elke cross groeit de ervaring en de goesting naar méér crossen…
Elke cross is een perfecte techniektraining. Kunstmatige hindernissen zo efficiënt mogelijk overwinnen, dat is de missie. En die bereik je met vallen en opstaan, draaien en keren, balanceren en sleren, lopen en fietsen. Dat is in deze Cross for Life niet anders. Vorige week nog zegevierde Mathieu van der Poel op dit parcours. Voor de gelegenheid is het ingekort. Het bochtenstuk, waar tijdens de profwedstrijd de materiaalposten stonden, is weg. Blijven over: de trappen, de heuvels met schuine kanten, het wasbord en een grote zandbak. Gevarieerd, best technisch, geen seconde saai. Bart & co hebben een mooi parcours uitgezet!
Foto’s: Michaël Salens
De verkenning en de wedstrijd
Met mijn 3T Exploro verschijn ik aan de start. Het parcours vraagt geen vering, maar storen doet mijn verende voorvork zelden, dus ik laat de Lauf gewoon lekker zitten. Verkennen duurt drie ronden en doen we samen met Rudy De Bie – voormalig bondscoach van de Belgische selectie. De perfecte leermeester! Hij toont de beste lijnen en stopt bij elke technische passage voor uitleg. De droge en dus snelle omloop van vorige week is door de regen van vannacht veranderd in een slipperige, slijkerige uitdaging. Mijn banden zijn vaak op zoek naar grip. Op de schuine kanten en de steile afdalingen lukt ’t me amper om de juiste lijn aan te houden. Dat belooft voor straks!
Na de verkenning volgt de wedstrijd. Drie ronden glijden en glibberen, terwijl er heerlijke commentaar over het veld galmt. Ik focus op de eerste dame die vlak voor me zit. Ze is technisch duidelijk sterker. Op de rechte stukken, de snellere beklimmingen en de zandbak nader ik op haar; op de andere stukken wordt haar silhouet telkens een pak kleiner. Anderhalve ronde lang ben ik best goed, al zeg ik het zelf, en fiets ik in de top 10. Maar na een tweede keer de trappen op gaat het mis.
In de steile afdaling met een haakse bocht naar rechts gaat mijn 3T onderuit. Mijn shifters sla ik naar binnen. Heb ik gewoonweg brute pech op het vettiger wordende parcours? Of ben ik stiekem toch wat overmoedig geweest in de hoop de eerste dame en misschien zelfs de kerel net voor haar te kunnen pakken? Ik verspil mijn tijd niet met antwoorden op die vraag, wél met de shifters op hun plaats kloppen. Daar verlies ik een plaats of acht en – gevoelsmatig – een dikke minuut mee. Ik zet de achtervolging opnieuw in… Niet dat de wedstrijd belangrijk is, maar wie deelneemt, moet er vol voor gaan. Toch?
Ploeterend werk ik de tweede ronde af: zand en modder maken het onmogelijk om nog vlot in te klikken, het parcours wordt steeds gladder, maar mijn zelfvertrouwen stijgt. Ik klief ongehinderd de zandstrook door. Op de steentjes van de aankomstzone klop ik de modder van mijn schoenen. Zo klik ik weer makkelijker in en uit. De laatste ronde verloopt vlekkeloos. Ik haal weer deelnemers in, al weet ik niet meer of het om mensen uit dezelfde ronde of gedubbelden gaat. Dit is dikke fun! De zandstrook doorspartel ik (bijna helemaal) fietsend, zelfs al raak ik niet ingeklikt. Ik haal zo een lopende fietser in. Omdat ik stilval net voor het uitrijden van de strook, gaat het weer haasje-over. De ‘loper’ en ik gaan in sprint naar de finish… Ik win (deze sprint toch) en ik geniet voluit!
Met de billen bloot
Ik spuit eerst de fiets schoon en neem daarna een douche. De nacht blijkt echt te kort geweest: ik ontdek dat ik … geen verse broek meeheb. Oeps. Maar niets dat niet met een frisse pint kan worden weggespoeld. De pint in het clubhuis van de Crossvrienden Ruddervoorde smaakt naar meer, het veldrijden zelf ook. Grinta! heeft er met de Cross for Life een geweldige totaalbeleving van gemaakt. Ook voor wie géén crossfiets heeft: met vier merken die testfietsen ter beschikking stelden konden ook volslagen beginners vandaag van deze prachtsport proeven. Schol!